επιτακτικός

-ή, -ό (Α ἐπιτακτικός, -ή, -όν) [επιτάκτης]

νεοελλ.

1. αυτός που γίνεται με εντολή

2. (συνταγμ. δίκ.) «επιτακτική εντολή» — η εντολή από τους εκλογείς τής περιφερείας του σ’ έναν βουλευτή για να τούς αντιπροσωπεύει

3. αυτός που η εκτέλεση ή επίλυσή του δεν επιδέχεται παραμέληση ή αναβολή, αναπόφευκτος, απολύτως αναγκαίος («επιτακτική ανάγκη»)

αρχ.

1. ο ικανός να επιτάσσει, αυτός που ασκεί εξουσία

2. φρ. «ἐπιτακτική τέχνη» — η τέχνη να δίνει κανείς εντολές, να επιτάσσει (Πλάτ.).

επίρρ...

επιτακτικώς και -ά

με τρόπο προστακτικό, πιεστικά.